De verjaardag van Clemens. 50 jaar.
Zomaar een brief uit de post die Ome Willem (nog steeds) ontvangt.
Edwin : “De rakkers weten Ome Willem nog wel te vinden.
Bij de laatste televisie-uitzending van Ome Willem in 1989 nam Ome Willem afscheid van zijn Rakkers met de emigratie van Ome Willem naar Vuurland,
waarbij Willem Wilmink mijn kreet Joepiedepoepie veranderde in Joepos de Poepos.
Na 1989 kwamen er regelmatig herhalingen op televisie. Ook in één zomer, elke dag op een vaste tijd ’s ochtends een aflevering waarna een vader schreef
“Lieve Ome Willem, ik heb 51 uitzendingen op de vaste schijf staan ” waarop ik antwoordde “Dan kun je in ieder geval zondag uitslapen”.
Af en toe kwam Ome Willem nog over uit Vuurland. Onder andere voor een jubileumtour in 2004 omdat 30 jaar eerder de eerste televisie uitzending was. Ik dacht: leuk om te doen, programma schrijven samen met Haye van der Heijden die ook de regie deed, met Ton-Herman Melis met wie ik jaren en jaren Ome Willem deed in het theater en de geestige en sympathieke Fried Manders. Gewoon twee maanden lekker spelen, dacht ik. Het werden van schrik 180 voorstellingen, allemaal uitverkocht. Studentengroepen zónder kinderen, een vrijgezellenfeestje met 14 joelende meisjes als opmaat naar de komende bruiloft, en 1 kindje met ouders, twee opa’s en oma’s of ouders die tegen de 6 jarige zei “Hier keken mamma en pappa vroeger altijd naar”. Onnoemelijk veel kinderen op het toneel met broodjes poep van ontbijtkoek maar ook echte poep waarbij ik na aandachtig geroken te hebben steevast wist te vertellen of het van een poedel, een teckel, een labrador of een herdershond was.
Hier een klein stukje uit het programma
En wat te denken van Claudia de Breij als Ome Willem
Over al die honderden en honderden voorstellingen vanaf 1974 valt veel te vertellen. De openlucht voorstellingen met 1500 à 2000 mensen. Alle theaters en buurthuizen in Nederland. Of ’s avonds om 23.00 uur 20 minuten solo optreden in een discotheek die stram stond van de weeïge rooklucht met voor de deur de Porsches van de handelaren en de rijwielen van de bezoekers. Solo bij de après ski feesten van Appelscha tot Zijtaart met handtekeningen op borst en bil, in de Doelen de woensdag of zaterdag vóór Sinterklaas 5x op één dag mij reppend van zaal naar zaal voor bedrijven om Sinterklaas binnen te halen waar ik Sinterklazen meemaakte met alle mogelijke accenten en sokken van lange zijden tot en met geitenhaar boven al of niet gepoetste schoenen. Sinterklaasfeest bij een reclamebureau met 11 kinderen, optredens bij het merendeel van instellingen voor mensen met een mentale beperking, bij één voorstelling bleken de kinderen behalve een mentale beperking ook slechtziend tot blind te zijn: goede raad was niet eens zo duur: trouwe pianist Fred Hekket loste dit meesterlijk op ( daarover later meer) of kinderen in het ziekenhuis in eenpersoons quarantaine kamertjes en Ome Willem met een smoeltje voor. Brr. Rijke ervaringen waarbij ik blij ben dat Aart Staartjes mij een keer belde en vroeg ”Heb jij wel eens iets voor kinderen gedaan. Ik zei “Ik heb er twee.” En zo begon het. Gefeliciteerd Clemens. Joepos de poepos.”
En na de felicitatie( zie foto bovenaan dit bericht) kwam er weer een aardig bericht terug:
Lieve Ome Willem,
Dank voor de vrolijke mail uit Vuurland. Ik print hem uit en lijst hem in. Hij krijgt een mooi plekje in mijn werkkamer naast de Ome Willem pet die ik al vele jaren bewaar.
Groetjes, Clemens
Hartelijke groeten, Clemens
Ik hoop dat ieder die mij vraagt of het niet vervelend is altijd aangesproken te worden op Ome Willem zal begrijpen dat het vreselijk leuk is.
“U bent niks veranderd” zei een mevrouw onlangs tegen me waarop ik niets anders kon antwoorden dan ”Dat is heel aardig maar ik zou toch een andere bril kopen.”
En allebei lachen. Waarbij ik altijd maar denk “Je zal maar Ome Willem zijn (geweest).”
